Set in motion - Farsi

Wednesday, March 17

عصر جمعه پنجم مارس تولّد وینستن بود، بهانهٔ خوبی‌ برای سرگرمی و جشن گرفتن :), ما تصمیم گرفتیم نصف روز رو کار کنیم. بعد کار به خونه سواحیلی رفتم، تمیزش کردم و غذا درست کردم. من خجالت کشیدم که لباسهای تمیز و قشنگم رو اونجا بپوشم و برای جشن آماده بشم، بنابر این برای آماده شدن به هتل آنت و وینستن رفتم

شام بسیار خوبی‌ در محل اقامت توریست‌ها خوردیم. خدای من، چه قدر تفاوت بین این مکان که توریست‌ها بودند با جایی‌ که مردم عادی زندگی‌ میکردند وجود داشت!! مثل این بود که در دو سیاره متفاوت بودند.
شب ما در حالی‌ به پایان رسید که دوستان قدیمیمون رو در کنیا ملاقات کردیم. شبمون پر بود از رقص، نوشیدن و خنده. همه چیز بسیار خوب و عالی‌ بود: رقص، مردم، نگاه ها، حرکت و تمام مشاهدات. اینجا تو به عنوان یک سفید پوست معروف هستی‌.

این موقعیت‌ها تو رو در معرض یک فرهنگ جدید قرار میدهد. به هر حال خیلی‌ خوش گذشت، و مردم زیادی رو ملاقات کردیم، به شبها یی مثل امشب نیاز داریم، که نیروی از دست رفتمون رو دوباره برگردونیم

Tuesday 16 March

اگر چه ما هر روز از ۵ صبح تا ۱۲ شب کار می‌کنیم،ولی‌ بعضی‌ وقتها زمانی‌ برای حرف زدن و نشستن با هم داریم. در یک فرصتی که پیش اومد و با هم صحبت میکردیم، آنت احساسات و افکارش رو بیان کرد، که من فکر کردم اونها رو امروز در این پست منتشر کنم

 انگار یک خط نامرئی بین ما وجود دارد، ما در یک طرف خط ایستادیم و اون‌ها در طرف دیگر، من (آنت) چشام رو باز کردم. من آنجا با شکمی سیر، و لباسهای تمیز هستم. این خیلی ناعادلانه هست. زباله‌ها در اطراف، خانه‌های ساخته شده از ورق‌های فلزی و خاک روس, اونها واقعا درمانده هستند. احساس احمق بودن می‌کنم. مثل این که من در یک سیاره دیگری زندگی‌ می‌کنم

با کمی‌ تأخیر در پرداخت حقوقم، نمیتونم غذا تهیه کنم یا به مهمونی‌ برم، نمیتونم لباس یا هر چیزی رو که می‌خوام بخرم. بیست و پنجم هر ماه پول در حسابم هست و می‌تونم استراحت کنم، تمیز، راضی‌ و خوشحال باشم. می‌تونم یخچالم رو پر کنم، آنچه که لازم دارم رو بخرم و صورتحساب‌ها رو پرداخت کنم. قبلا این تفاوت‌ها رو نمی‌‌فهمیدم.واقعا عجیب به نظر میاید.
در کنار تمام اینها خونه یی تمیز، کامل، گرم و روشن ، یخچال و فریزر پر از مواد غذا یی و حمام با آب لوله کشی‌ .آب اینجا خیلی‌ گرون و کم است.

من با دوست پسرم و ۲ تا گربه در یک خونه ۵۵ متر مربع زندگی‌ می‌کنم. و حالا میبینم که رز و همسایه‌هایش اینجا چه طور زندگی‌ میکنند. گاهی اوقات یک خانواده با ۷ فرزند در یک اتاق ۱۵ متر مربع زندگی‌ میکنند. وقتی‌ مردم به من میگفتند تو به یکی‌ از جاهای ثروتمند در جهان تعلّق داری، چه طور من نمیتونستم این رو درک کنم؟ من هرگز فقر رو از نزدیک تجربه نکرده و ندیده بودم. فقط از تلویزیون اون رو میدیدم. اما حالا میبینم، و از همه مهمتر اون رو احساس می‌کنم

من میدونم که پول، امکانات و لباس همه چیز نیست. میدونم که عشق و دوستی از هر چیزی بهتر است. اما بدست آوردن پول، امکانات، لباس برای من مشکل نیست و همین من رو یکی‌ از افراد بی‌ نیاز در دنیا کرده.
به نظر میاد که این دولت نمی‌تونه مردم خودش رو حمایت و پشتیبانی کند. چشمان من باز شده و خیلی‌ چیزها رو در ک کردم. من رو ببین که چطور امنیت و رفاه اطرافم رو گرفته. اما این مردم بیرون از دایره امنیت، رفاه و خیلی دور از من هستند

Monday, 15 March

ساعت ۶ صبح جاشوا مثل هر روز در زد و من رو بیدار کرد. جاشوا همسایه‌ام و یکی‌ از شخصیت‌های فیلم است. وقتی‌ بیدار شدم به سمت ممبسا حرکت کردیم، ما تقریبا بخشی از زندگی‌ هم شده ایم، او در انجام کارهای روزمره کمکم می‌کند. ما بیشتر وقتمون رو با هم هستیم، و حالا اون برای من، مثل یک دوست نزدیک و مشاور شده، من تحسینش می‌کنم. البته تفاوت‌های فرهنگی‌ زیادی بین ما وجود دارد. جاشوا همیشه دوست دارد تصمیم بگیرد و این برای من کمی‌ سخت است. اون با حداکثر فشار، سعی‌ داشت من مثل یک زن کنیایی رفتار کنم!با وجود اینکه جاشوا واقعا سعی‌ می‌کند " بله " گفتن رو به من یاد بده، ولی‌ من به سختی‌ از این کلمه در زندگی‌ روزمره استفاده می‌کنم.

یکشنبه قبل، به من گفت: "قبل اینکه من جمله‌ام رو تموم کنم، تو میگی‌ نه. و من باید تو رو متقاعد کنم." اما علی رغم تمام تفاوتها و شباهتها ما از دوستی باهم لذت میبریم. اون واقعا دوستداشتنی و خوبست با یک قلب بزرگ. همچنین نقش مهمی‌ در این پروژه دارد.

برای ساختن فیلم مستند لازم است که به این نظریه اعتقاد داشته باشی‌: یک بخش بزرگ کار داشتن افراد صادق و درست در اطرافت هست. مردمی که این نظریه رو قبول دارند، و بر اون تمرکز میکنند، ۱۰۰ درصد موفقند و یک گروه خوب میسازند. خوشحالم که می‌تونم بگم، افرادی که اطرافم هستند، تمام آنچه برای موفقیت فیلمم نیاز دارم به من میدهند و حتا بیشتر. این دومین سفر من به کنیا برای ساختن مستند است. دفعهٔ قبل هیچ تمرکز، تعهد، تمایل یا مبارزه‌ای وجود نداشت. اما شکست کمکی‌ هست برای یادگیری موفقیت.
امروز به آنت و وینستن نگاه می‌کردم، که مدام سعی‌ در جلو بردن کار میکردند . اواخر شب، صبح زود، ناراحتی‌ معده، خستگی، کثیفی همهٔ اینها فشار زیادی وارد می‌کند. متشکرم از اونها بخاطر انگیزشون، و از همهٔ کسائی که در ساختن این فیلم نقشی‌ داشتند و به پیشرفت اون کمک کردند

Sunday, February 14

زمان میگذرد و هر روز یک اتفاق جدید رخ میدهد. شاید به همین دلیل فکر می‌کنیم که ماه هاست که در کنیا هستیم. ما هرروز با اتفاقات جدیدی روبرو می‌شویم ، و چیزهای جالبی‌ رو یاد میگیریم. امروز یک شنبه یعنی‌ روز عبادت است.
همسایه ها لباس تمیز پوشیده اند،و بچه‌ها با لباسهای قشنگ در اطراف میدوند. ساعت یک، ما در کنار جاشوا و جولیوس در کلیسا نشسته بودیم. بعد از اجرای کمی‌ موسیقی‌ و رقص، کشیش شروع به موعظه کرد. با شوق و اشتیاق در میکروفونی که مقابلش بود فریاد میزد، و به نظر میومد که چیزهای جالبی‌ می‌گوید. گوش هام از تفکیک کردن صحبت ‌ها و سر و صداها خسته شده بود. خیلی‌ زود خسته و بیحوصله شدم و موقعیت طوری بود که به سختی‌ میتونستم خودم رو برای اونجا موندن کنترل کنم .

تمام خطبه به زبان سواحیلی بود، من واقعا باید خودم رو کنترل می‌کردم که از بیحوصلگی و بیقراری گریه نکنم. وینستن تا جایی‌ که میتونست فیلمبرداری میکرد، ولی‌ نمیتونست از گوش دادن به خطبه فرار کند. بعد دو ساعت ، وینستن به من نگاه کرد و گفت:" این موعظه تمام شدنی نیست." ساعت یک بود. به سمت جاشوا برگشتم، در حالی‌ که بغض کرده بودم، با احتیاط پرسیدم: چه ساعتی این برنامه تمام میشود؟ جواب داد: " ساعت ۴" اطلاعات رو به وینستن منتقل کردم، اون چه که میشنید رو باور نمیکرد.سه ساعت بعد، من با غرور از اونجا خارج شدم. بدون اینکه ناراحتی‌، خستگی و نا امیدی که در وجودم بود رو نشون بدم.

مصاحبه دیروز وقت و نیروی زیادی از ما گرفت، ما یک داستان جالب رو در مورد یکی‌ از شخصیت‌های فیلممون ساختیم .شاید وارد شدن در جزئیات زندگی‌ افراد زیاد جالب به نظر نیاید ، و در ساختن فیلم مستندمون ما این مشکل رو داشتیم

Friday, March 12

مثل تمام روزها، جاشوا ساعت ۵ صبح در زد و من رو بیدار کرد. با سردرد بدی از خواب بیدار شدم. وظیفهٔ اون روز من عبارت بود از: بلند شدن از رختخواب، ورزش، شستن ظرفها، جارو کردن، آماده کردن صبحانه و آماده شدن برای کار با صنایع دستی‌. وینستن دوربین به دست ، در محل مورد نظر نشسته بود و فیلمبرداری رو شروع کرده بود. روز من آغاز شد. کار دیگری که من هر روز صبح و عصر انجام میدادم مسواک زدن بود، در حین انجام اینکار ، بوی غیر قابل تحمل، بوی بد توالت، حمام و آشغال که همه جا رو گرفته بود همه و همه باعث حالت تهوع من میشد .

احساس خستگی می‌کنم، تمام بدنم کوفته است، انگار که کتک خورده ام، اما همچنان ادامه میدهم و به جلو میروم.امروز کاملا خسته و آزرده شده‌ام. از این حالتی که دارم خجالت میکشم چون میخواهم و باید تمام وضیعیت های مختلف رو مدیریت کنم، قوی و مثبت باشم. و چه قدر سخت است که در این شرایط بتونم تمام اینها رو در خودم بوجود بیارم و حفظ کنم. خسته بودم از اینکه مثل طوطی صد بار در روز خودم رو به هر کسی‌ که میبینم معرفی‌ کنم، و توضیح بدم که چه کار می‌کنم.خسته از مردمی که به من اشاره میکردند و فریاد می‌زدند
"mzungu"انسان سفید:
از دیدن این همه فقر و بدبختی این مردم رنج میبرم. یک درد، غم و اندوه مستمر و ثابت. واقعا برای این احساس ناامیدی متاسفم . در حال حاضر خیلی‌ احساساتی شده ام. امروز بغض گلوم رو گرفته بود و با خودم در جنگ بودم، و به خودم می‌گفتم باید صبور باشی‌ و تحمل کنی‌. احساس گناه می‌کردم، چون میدونستم به زودی اونجا رو ترک خواهم کرد، و به یک زندگی‌ بهتر و دنیای تمیزتر خواهم رفت، این فکر واقعا من رو عذاب میداد. از طرف دیگر دلتنگ خانوده‌ام بودم و دلتنگ دستپخت ایرانی‌ مادرم. مردمی که اینجا رنج، چرک، آلودگی، گرمای وحشتناک، هرج مرج در جاده ها، فقر، خشم، فرهنگ محدود و فساد رو تحمل میکنند و همچنان برای زندگی‌ تلاش میکنند، واقعا قابل ستایش و تحسین هستند.

امشب به خونه سواحیلی خواهم رفت. می‌تونم تصور کنم که همسایه‌ها در حیات نشسته اند. با اونها همراه خواهم شد. مهربانی، عشق و حسّ کنجکاویشون به من قدرت میدهد. نگاه کردن جهان از چشمان اونها واقعا سخت است، ولی‌ کنار هم بودن و زندگی‌ قبیله‌‌ای راهی‌ است برای مواظبت کردن آنها از یکدیگر، و عشق یک نزدیکی‌ خاصی‌ بین به وجود آورده، که من اون رو تحسین می‌کنم و دلتنگش خواهم شد